هماهنگی زنجیره تأمین دو سطحی با رویکرد ترکیب قراردادها

فلسفه زنجیره تأمین و مدیریت آن در دو دهه ی اخیر مورد توجه محققان و مدیران صنایع بوده است. از آن جا که تصمیمات ناهماهنگ واحدهای اقتصادی مستقل و مجزا، در زنجیره تأمین باعث انحراف از عملکرد بهینه کل سیستم می شود، مباحث هماهنگ سازی زنجیره تأمین در زمره ی با اهمیت ترین موضوعات در رابطه با این فلسفه قرار می گیرد. در ادبیات موضوع، مکانیزم های طراحی قرارداد به عنوان تکنیک های مناسبی برای هماهنگ سازی معرفی شده اند. در این تحقیق جهت هماهنگ سازی تأمین کننده و خرده فروش در یک زنجیره تأمین دوسطحی، قراردادی جدید ارائه می گردد. در این نوع از قرارداد خریدار متعهد می شود که مجموع سفارشات او در طی یک افق برنامه ریزی، از یک مقدار از پیش تعیین شده، کمتر نباشد. همچنین در این قرارداد تولیدکننده علاوه بر پیشنهاد تخفیف قیمت، به خریدار اطمینان می دهد که محصولات اضافی به فروش نرسیده در پایان دوره آخر را از وی بازخرید خواهد کرد، این عمل باعث ترغیب خرده فروش به تعهد خرید مقادیر بالاتری خواهد شد. در این تحقیق، مسئله فوق الذکر به صورت چند دوره ای با تقاضای احتمالی صورت بندی گردیده است و سپس یک مدل برنامه ریزی پویای احتمالی به منظور حل آن ارائه شده است. به این منظور در ابتدا شروط لازم جهت هماهنگ سازی سیستم مورد مطالعه تبیین شده و تصمیمات بهینه سفارش دهی خرده فروش در چارچوب این قرارداد محاسبه گردیده اند. سپس مقادیر مختلف پارامترهای تأثیرگذار در تصمیمات اتخاذی همچون میزان تعهد، قیمت بازخرید پیشنهادی و میزان تخفیف قیمت تحلیل حساسیت گردیده اند. تحلیل های انجام شده از نتایج بدست آمده، بیانگر آن است که با بکارگیری قرارداد مذکور سود سیستم نسبت به حالت بدون قرارداد در مقادیری از تعهد و قیمت بازخرید، افزایش خواهد یافت. بررسی ها نشان می دهد که با افزایش قیمت بازخرید، پذیرش قرارداد به ازای مقادیر بزرگتری از تعهد به سود خرده فروش است و از این نتایج می توان به عنوان ابزاری برای انتخاب قرارداد بهینه از میان قراردادهای موجود استفاده نمود.